- charkot
- 1. râle2. râlement
Słownik Polsko-Francuski . Jerzy Kazojć. 2008.
charkot
Regardez d'autres dictionnaires:
charkot — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. charkotocie {{/stl 8}}{{stl 7}} nieprzyjemny, silny dźwięk lub głos powstający podczas przedostawania się powietrza przez ściśnięte gardło, pełne śliny, krwi itp. : {{/stl 7}}{{stl 10}}Z gardła psa… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
charkot — m IV, D. u, Ms. charkotocie; lm M. y «gardłowy, chrypliwy, rzężący dźwięk, głos» Charkot zarzynanego zwierzęcia … Słownik języka polskiego
chargot — m IV, D. u, Ms. chargotocie; lm M. y → charkot … Słownik języka polskiego
charkotać — ndk IX, charkotaćoczę (charkotaćocę), charkotaćoczesz (charkotaćocesz), charkotaćocz, charkotaćał «wydawać charkot; charczeć, chrypieć, rzęzić» Miał knebel w ustach, charkotał … Słownik języka polskiego
zacharczeć — dk VIIb, zacharczećczę, zacharczećczysz, zacharczećcharcz, zacharczećczał, zacharczećczeli «wydać charkot, odezwać się charczącym głosem; zachrapać, zarzęzić» Konający zacharczał. Ranne zwierzę zacharczało … Słownik języka polskiego
charkotać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk IIa, charkotaćoczę || charkotaćocę, charkotaćocze || charkotaćoce {{/stl 8}}{{stl 7}} wydawać, wytwarzać charkot (zwykle o ludziach i zwierzętach); charczeć : {{/stl 7}}{{stl 10}}Ciężko ranny charkotał i rzęził. {{/stl … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zacharczeć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIa, zacharczećczę, zacharczećczy, zacharczećczał, zacharczećczeli {{/stl 8}}{{stl 7}} wydać charkot; zacząć charczeć; odezwać się charczącym głosem : {{/stl 7}}{{stl 10}}Ranny zacharczał i skonał. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
